Verschijnselen en de Realiteit
Van het hoogste ‘standpunt’ uit bezien heeft de wereld geen oorzaak.
Als je een keer een wereld voor jezelf geschapen hebt in tijd en ruimte, beheerst door causaliteit, oorzakelijkheid, dan ontkom je er niet aan dat je op zoek gaat naar oorzaken en dat je die dan overal ontdekt. Je stelt de vraag en dwingt daarmee een antwoord af.
Ik zie alleen bewustzijn en ik weet dat alles alleen maar bewustzijn is.
Wat we wezenlijk zijn wordt weerspiegeld in denken en voelen als ‘Ik ben’. Het Zijn maakt alle dingen mogelijk – maar de eigenschappen die het een bepaalde naam en vorm geven zijn illusie.
Waarom zou je je zo bezorgd maken over de oorzaak van de dingen? Wat is het belang van oorzaken als de dingen zelf maar tijdelijk zijn? Laat komen wat komt en gaan wat gaat. Waarom moet je je aan de dingen vastklampen en op zoek gaan naar hun oorzaak?
Wat heb je voor baat bij een relatief standpunt? Je bent in staat de dingen vanuit het absolute ‘standpunt’ te zien – waarom zou je terugkeren tot het relatieve?
Er is alleen maar licht en het licht is alle dingen. Er zijn alleen maar beelden die uit licht bestaan. De beelden zijn in het licht en het licht is in de beelden. Laat al die ideeën over leven en dood toch vallen, en over het zelf en het niet-zelf. Die hebben toch geen enkel nut?
De problemen rijzen allemaal in de wakende toestand – zo is die nu eenmaal. Maar jij bent niet altijd in die toestand. Wat voor goeds kun je doen in een toestand waar je hulpeloos in tuimelt en waar je een poosje later weer uit opduikt? En wat heb je eraan te weten dat de dingen zoals die in je wakende toestand verschijnen een onderling causaal verband hebben?
Als je geest tot stilte komt, tot volmaakte stilte, is er geen wakende toestand meer.
Je verwarring is te wijten aan je geloof dat jij in een wereld leeft in plaats van de wereld in jou. Wie was er eerst – jij of je ouders? Je verbeeldt je dat je op een bepaald ogenblik in tijd en ruimte geboren bent en dat je een vader en een moeder, een lichaam en een naam hebt. Dat is je fout en de ramp van je leven.
Jij hebt het lijden geschapen, op basis van je eigen angsten en verlangens. Het is allemaal te wijten aan het feit dat je je eigen diepste wezen bent vergeten. Je hebt eerst realiteit geprojecteerd op de bewegende plaatjes, toen ben je gaan houden van die geprojecteerde mensen en nu lijd je met hen mee en probeert hen te redden. Maar zo ligt de zaak niet. Je moet met jezelf beginnen. Een andere weg is er niet.
Om verschijnselen aan te zien voor de realiteit is een afschuwelijke zonde en de oorzaak van alle rampen. Wat jij bent, is de allesdoordringende en eeuwigscheppende, bewust-tegenwoordige Aandacht – het Bewuste Zijn zelf. Al het andere is beperkt door tijd en ruimte. Vergeet niet wat je bent.
Ik ben / Zijn – Shri Nisargadatta Maharaj – Hoofdstuk 14 – Verschijnselen en de Realiteit
